تعریف
طراحی داخلی هنر و علم ارتقای فضای داخلی ساختمان برای دستیابی به محیطی سالم تر و زیباتر برای افرادی است که از فضا استفاده می کنند. با نگاهی دقیق به جزئیات و استعداد آفرینش، یک طراح داخلی کسی است که چنین پروژه های ارتقایی را برنامه ریزی، تحقیق، هماهنگی و مدیریت می کند. طراحی داخلی یک حرفه چند وجهی است که شامل توسعه مفهومی، برنامه ریزی فضا، بازرسی سایت، برنامه نویسی، تحقیق، ارتباط با ذینفعان یک پروژه، مدیریت ساخت و اجرای طرح است.
تاریخچه و اصطلاحات فعلی
در گذشته، فضاهای داخلی به طور غریزی به عنوان بخشی از فرآیند ساخت و ساز کنار هم قرار می گرفتند.
حرفه طراحی داخلی از پیامد توسعه جامعه و معماری پیچیده ای بوده که در نتیجه توسعه فرآیندهای صنعتی به وجود آمده است.
پیگیری استفاده موثر از فضا، رفاه کاربر و طراحی کاربردی به توسعه حرفه طراحی داخلی معاصر کمک کرده است. حرفه طراحی داخلی جدا و متمایز از نقش دکوراتور داخلی است، اصطلاحی که معمولاً در ایالات متحده استفاده می شود. این اصطلاح در بریتانیا کمتر رایج است، جایی که حرفه طراحی داخلی هنوز تنظیم نشده و بنابراین، به طور دقیق، هنوز به طور رسمی یک حرفه نیست.
در کشوری مثل هند باستان، معماران به عنوان طراح داخلی نیز عمل می کردند. این را می توان از ارجاعات معمار ویشواکارما (Vishwakarma) یکی از خدایان در اساطیر هندی مشاهده کرد. در طراحی این معماران از خانه‌های هندی قرن هفدهم، مجسمه‌هایی که متون و وقایع باستانی را به تصویر می‌کشند در داخل کاخ‌ها دیده می‌شوند، می توان گفت در دوران قرون وسطی نقاشی‌های دیواری یکی از ویژگی‌های مشترک عمارت‌های قصر مانند در هند بود که معمولاً به نام هالیس شناخته می‌شدند. در حالی که بیشتر خانه‌های سنتی تخریب شده‌اند تا راه را به ساختمان‌های مدرن باز کنند، هنوز حدود ۲۰۰۰ هالی در منطقه شخاواتی (Shekhawati) راجستان وجود دارد که نقاشی‌های هنری دیواری را به نمایش می‌گذارند.
در مصر باستان، “خانه های روح” (یا مدل خانه ها) در مقبره ها به عنوان ظرفی برای نذورات غذا قرار می گرفتند. از این موارد، می توان جزئیاتی در مورد طراحی داخلی اقامتگاه های مختلف در طول سلسله های مختلف مصر، مانند تغییرات در تهویه، رواق ها، ستون ها، ایوان ها، پنجره ها و درها را تشخیص داد.
نقاشی دیوارهای داخلی حداقل برای ۵۰۰۰ سال وجود داشته است، نمونه‌هایی از آن تا شمال در نس برودگار(Ness of Brodgar) یافت شده است، همانطور که در سکونتگاه Skara Brae مرتبط با آن دیده می‌شود. پس ابتدا یونانی‌ها و بعداً رومی‌ها بودند که در هزاره‌های اول قبل از میلاد، کف‌های موزاییکی تزئینی و هماهنگ در داخل حمام‌ها، مغازه‌ها، دفاتر مدنی، کاسترا (قلعه‌ها) و معبدها اضافه کردند. با اصناف تخصصی که به تولید دکوراسیون داخلی، و مبلمان فرمولیک، در ساختمان هایی که به اشکال تعریف شده توسط معماران رومی ساخته شده اند اختصاص داده شده بود، مانند Vitruvius: De architectura, libri decem
در طول قرن هفدهم و هجدهم و تا اوایل قرن نوزدهم، دکوراسیون داخلی دغدغه سازنده یا یک مبل‌ساز یا صنعتگر شاغل بود که در مورد سبک هنری فضای داخلی مشاوره می‌داد. معماران همچنین از صنعتگران یا هنرمندان برای تکمیل طراحی داخلی ساختمان های خود استفاده می کنند.
مدیریت و طراحی داخلی تجاری
در اواسط تا اواخر قرن ۱۹، خدمات طراحی داخلی به شدت گسترش یافت، زیرا طبقه متوسط در کشورهای صنعتی از نظر اندازه و رونق اقتصادی و اجتماعی رشد کرد و شروع به تجهیز ثروت داخلی برای تثبیت وضعیت جدید خود کرد. شرکت های بزرگ مبلمان شروع به انشعاب در طراحی و مدیریت عمومی داخلی کردند و اثاثیه خانه کامل را در سبک های مختلف ارائه کردند. این مدل کسب و کار از اواسط قرن تا ۱۹۱۴ شکوفا شد، زمانی که این نقش به طور فزاینده ای توسط طراحان مستقل، اغلب آماتور، غصب شد. این امر راه را برای ظهور طراحی داخلی حرفه ای در اواسط قرن بیستم هموار کرد.
ر دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، طراحان مبلمان داخلی شروع به گسترش وظایف تجاری خود کردند. آنها کسب و کار خود را به طور گسترده تر و در قالب های هنری چارچوب بندی کردند و شروع به تبلیغ مبلمان خود برای عموم کردند. برای پاسخگویی به تقاضای فزاینده برای کارهای داخلی قراردادی در پروژه‌هایی مانند ادارات، هتل‌ها و ساختمان‌های عمومی، این مشاغل بسیار بزرگ‌تر و پیچیده‌تر شدند و از سازندگان، نجاران، گچ‌کارها، طراحان پارچه، هنرمندان و طراحان مبلمان و همچنین مهندسان و تکنسین ها برای انجام کاراستفاده کردند. شرکت ها شروع به انتشار و توزیع کاتالوگ هایی برای معرفی سبک های مختلف کردند تا توجه طبقه متوسط رو به گسترش را به خود جلب کنند.
با افزایش تعداد و اندازه فروشگاه های بزرگ، فضاهای خرده فروشی در مغازه ها به سبک های مختلف به عنوان نمونه ای برای مشتریان مبله شدند. یکی از ابزارهای تبلیغاتی مؤثر، راه اندازی اتاق های نمونه در نمایشگاه های ملی و بین المللی در نمایشگاه ها برای بازدید عموم بود. برخی از شرکت های پیشگام در این زمینه Waring & Gillow، James Shoolbred، Mintons و Holland & Sons بودند. این شرکت های سنتی ساخت مبلمان با کیفیت بالا نقش مهمی را به عنوان مشاوری برای مشتریان طبقه متوسط نامطمئن در مورد سلیقه و سبک ایفا کردند و شروع به عقد قراردادهایی برای طراحی و تجهیز فضای داخلی بسیاری از ساختمان های مهم در بریتانیا کردند.
این نوع شرکت پس از جنگ داخلی در آمریکا ظهور کرد. برادران هرتر(Herter Brothers) که توسط دو برادر آلمانی مهاجر تأسیس شد، به عنوان یک انبار اثاثه یا لوازم داخلی شروع به کار کرد و به یکی از اولین شرکت های سازنده مبلمان و دکوراتورهای داخلی تبدیل شد. برادران هرتر با داشتن دفتر طراحی و کارگاه های کابینت سازی و اثاثه یا لوازم داخلی خود، آماده بودند تا هر جنبه ای از مبلمان داخلی از جمله پوشش های تزئینی و مانتل ها، تزئینات دیوار و سقف، کف های طرح دار، و فرش و پارچه فروشی را انجام دهند.
معمار اوون جونز(Owen Jones)، یکی از تأثیرگذارترین نظریه پردازان طراحی قرن نوزدهم، یکی از چهره های محوری در رواج نظریه های طراحی داخلی در طبقه متوسط بود. اولین پروژه جونز مهمترین پروژه او بود – در سال ۱۸۵۱، او نه تنها مسئول تزئین کاخ کریستال غول پیکر جوزف پکستون برای نمایشگاه بزرگ بود، بلکه مسئولیت چیدمان نمایشگاه های داخل آن را نیز بر عهده داشت. او یک پالت بحث برانگیز از قرمز، زرد و آبی را برای آهن‌کاری داخلی انتخاب کرد و با وجود تبلیغات منفی اولیه در روزنامه‌ها، در نهایت توسط ملکه ویکتوریا با تحسین بسیاری از منتقدان رونمایی شد. مهم ترین انتشارات او گرامر تزئینات (۱۸۵۶) بود، که در آن جونز ۳۷ اصل کلیدی طراحی داخلی و دکوراسیون را فرموله کرد.
جونز توسط برخی از شرکت های پیشرو طراحی داخلی آن روز استخدام شد. در دهه ۱۸۶۰، او با همکاری شرکت لندنی جکسون و گراهام برای تولید مبلمان و سایر یراق آلات برای مشتریان برجسته از جمله مجموعه‌دار آثار هنری آلفرد موریسون و همچنین اسماعیل پاشا، خدیو مصر، کار کرد.
در سال ۱۸۸۲، فهرست راهنمای اداره پست لندن، ۸۰ طراح دکوراسیون داخلی را فهرست کرد. برخی از برجسته ترین شرکت های آن دوره عبارتند از Crace، Waring & Gillowm و Holland & Sons. دکوراتورهای معروفی که توسط این شرکت ها به کار گرفته شده بودند شامل توماس ادوارد کولکات، ادوارد ویلیام گادوین، چارلز بری، گوتفرید سمپر و جورج ادموند بودند.
گذار به طراحی داخلی حرفه ای
در آغاز قرن بیستم، مشاوران و نشریات آماتور به طور فزاینده ای انحصار شرکت های خرده فروشی بزرگ در طراحی داخلی را به چالش می کشیدند. مری هاویس(Mary Haweis)، نویسنده فمینیست انگلیسی، در دهه ۱۸۸۰ مجموعه ای از مقالات پرخواننده نوشت که در آنها اشتیاق افراد طبقه متوسط مشتاق برای تجهیز خانه های خود بر اساس مدل های سفت و سختی که توسط خرده فروشان به آنها ارائه می شد، مورد تمسخر قرار می داد. او از اتخاذ یک سبک خاص، متناسب با نیازها و ترجیحات فردی مشتری حمایت کرد:
یکی از قوی ترین اعتقادات من و یکی از اولین قوانین خوش سلیقه این است که خانه های ما، مانند پوسته ماهی و لانه پرنده، باید نشان دهنده ذائقه و عادات فردی ما باشد.
حرکت به سمت دکوراسیون به عنوان یک حرفه هنری مجزا، بدون توجه به تولیدکنندگان و خرده فروشان، با تشکیل مؤسسه دکوراتورهای بریتانیا در سال ۱۸۹۹ انگیزه ای دریافت کرد. جان دیبل کریس(John Dibblee Crace) به عنوان رئیس آن، تقریباً ۲۰۰ دکوراتور در سراسر کشور را نمایندگی کرد. تا سال ۱۹۱۵، فهرست راهنمای لندن، ۱۲۷ نفر را به عنوان دکوراتور داخلی فهرست کرد که ۱۰ نفر از آنها زن بودند. رودا و اگنس گرت اولین زنانی بودند که در سال ۱۸۷۴ به صورت حرفه ای به عنوان دکوراتور خانه آموزش دیدند. در سال ۱۸۷۶، کار آنها – پیشنهاداتی برای دکوراسیون خانه در نقاشی، چوب کاری و مبلمان – ایده های خود را در مورد طراحی داخلی هنری به مخاطبان طبقه متوسط گسترده گسترش داد.
در آمریکا، Candace Wheeler یکی از اولین زنان طراح داخلی بود و به تشویق سبک جدیدی از طراحی آمریکایی کمک کرد. او در توسعه دوره های هنری برای زنان در تعدادی از شهرهای بزرگ آمریکا نقش اساسی داشت و به عنوان یک مرجع ملی در طراحی خانه به حساب می آمد.کتابچه راهنمای طراحی داخلی که توسط ادیت وارتون به همراه معمار اوگدن کدمن در سال ۱۸۹۷ در آمریکا نوشته شد تأثیر مهمی بر این حرفه جدید «دکوراسیون خانه‌ها» گذاشت، . در این کتاب، نویسندگان، دکوراسیون داخلی و طراحی داخلی به سبک ویکتوریایی را محکوم کردند، به‌ویژه اتاق‌هایی که با پرده‌های سنگین پنجره، بریک‌آبراک ویکتوریایی و مبلمان بیش از حد تزئین شده بودند. آنها استدلال کردند که چنین اتاق هایی بر روی اثاثه یا لوازم داخلی به بهای برنامه ریزی مناسب فضا و طراحی معماری تأکید می کنند و بنابراین، راحتی کمی دارند و به ندرت مورد استفاده قرار می گیرند. این کتاب یک اثر مهم در نظر گرفته می‌شود و موفقیت آن منجر به ظهور دکوراتورهای حرفه‌ای شد که به شیوه‌ای که نویسندگان آن از جمله السی دو ولف از آن حمایت می‌کردند، کار می‌کردند.
Elsie De Wolfe یکی از اولین طراحان داخلی بود. او با رد سبک ویکتوریایی که با آن بزرگ شد، طرحی پر جنب و جوش تر، همراه با مبلمان راحت تر در خانه را انتخاب کرد. برخلاف ترجیح ویکتوریایی پرده‌ها و روکش‌های سنگین قرمز، چوب تیره و کاغذدیواری‌های با طرح‌دار طرح‌های او روشن، با رنگ‌های تازه و اثاثیه چینی آرایی ظریف بود. همچنین طرح‌های مورد استفاده او نیز کاربردی‌تر بودند؛ او به هم ریختگی‌هایی را که خانه ویکتوریایی را اشغال کرده بود حذف کرد و به مردم این امکان را داد که مهمانان بیشتری را به راحتی پذیرایی کنند. در سال ۱۹۰۵، دی وولف برای طراحی داخلی کلوپ کلونی در خیابان مدیسون ماموریت گرفت، کلوپی که فضای داخلی آن تقریباً در طول شب به رسمیت شناخته شد. او ایده های خود را در کتاب پرطرفدار خانه ای با طعم خوب خود در سال ۱۹۱۳ جمع آوری کرد.
در انگلستان، Syrie Maugham یک طراح داخلی افسانه‌ای شد که اولین اتاق تمام سفید را طراحی کرد. با شروع کار خود در اوایل دهه ۱۹۱۰، شهرت بین المللی او به زودی افزایش یافت. او بعداً تجارت خود را به شهر نیویورک و شیکاگو گسترش داد. او که در دوران ویکتوریا متولد شد، دورانی که با رنگ‌های تیره و فضاهای کوچک مشخص می‌شد، در عوض اتاق‌هایی پر از نور و مبله در سایه‌های متعدد سفید و صفحه‌نمایش آینه‌ای طراحی کرد.
گسترش
حرفه طراحی داخلی پس از جنگ جهانی دوم بیشتر جا افتاد. از دهه ۱۹۵۰ به بعد، هزینه های خانه افزایش یافت. دوره های طراحی داخلی تأسیس شد که نیازمند انتشار کتاب های درسی و منابع مرجع بود. گزارش های تاریخی از طراحان داخلی و شرکت های متمایز از متخصصان هنرهای تزئینی در دسترس قرار گرفت. سازمان هایی برای تنظیم آموزش، صلاحیت ها، استانداردها و شیوه ها و غیره برای این حرفه ایجاد شدند.
طراحی داخلی قبلا به عنوان نقشی ثانویه برای معماری در نظر گرفته می شد. همچنین ارتباطات زیادی با دیگر رشته‌های طراحی دارد که شامل کار معماران، طراحان صنعتی، مهندسان، سازندگان، صنعتگران و غیره می‌شود. سازمان هایی مانند انجمن طراحان خبره، که در سال ۱۹۸۶ در بریتانیا تأسیس شد، و مؤسسه طراحان آمریکایی، که در سال ۱۹۳۸ تأسیس شد، [۲۶] حوزه های مختلف طراحی را اداره می کردند.
پس از آن بود که نمایندگی خاصی برای حرفه طراحی داخلی ایجاد شد. انجمن ملی طراحان داخلی ایالات متحده در سال ۱۹۵۷ تأسیس شد، در حالی که در انگلستان انجمن طراحان و دکوراتورهای داخلی در سال ۱۹۶۶ تأسیس شد. در سراسر اروپا، سازمان های دیگری مانند انجمن معماران داخلی فنلاند (۱۹۴۹) و در سال ۱۹۹۴ انجمن بین المللی طراحی داخلی تاسیس شد
الن مازور تامسون(Ellen Mazur Thomson)، نویسنده کتاب خاستگاه های طراحی گرافیک در آمریکا(Origins of Graphic Design in America) (۱۹۹۷)، تعیین کرد که شرایط حرفه ای از طریق آموزش، استانداردهای تصنعی و سازمان های حرفه ای به دست می آید. با دستیابی به این امر، طراحی داخلی به یک حرفه پذیرفته شده تبدیل شد.